Vanaf nu telt alles. Gedachtenfrutsels en beslommeringen van een 60 jarige madame in Zuid-Frankrijk.
En daar was de klik. Nog weer een zoveelste? Of DE klik?
De stukjes van de puzzel vielen in elk geval als het kwartje. Naast elkaar. In elkaar. duidelijk, logisch.
De dag daar voor had ze weer, als in een onwezenlijke droom, op de tafel in de ijskoude behandelkamer gelegen. De linkerarm muurvast vastgetaped op de armlegger onder een enorm groot zwaar laken met een gat rond de werkplek op haar pols.
Het medisch team bestond uit de zelfde knullen als het jaar ervoor. Ze waren mooi gebruind in het groen, grappend, net terug van vakantie. Ze had geluk. In deze mannen had ze het volste vertrouwen.
De grote videoschermen toonden precies als een jaar geleden waar haar hart klopte en hoe de contrastvloeistof door de ellenlange katheder duidelijk de kransslagaderen markeerde. Ze had ervaring en keek vol verwachting mee. Een fluitje van een cent.
Het had het bevrijdende moment moeten zijn: ” Nee mevrouw, we zien niets, alles is mooi schoon.” Met daarna de opluchting en het verdere leven.
De stilte en de aarzeling zette de droom op categorie “naar”.
De heren smurf met de groene jurken en mutsjes werden serieus en geconcentreerd na het vrolijke begin van de futiliteiten. Een kwartier lang werden andere flexibele dingen en vloeistoffen door het buisje in de slagader geschoven, er werden metingen gedaan. Getallen uitgewisseld.
Het viel uiteindelijk allemaal mee. Naast de stent had zich een nieuw plakje in de ader gevormd. De eindeloze metingen toonden uiteindelijk aan dat het op geen enkel moment de bloedsomloop hinderde. Dotteren of een nieuwe stent waren niet nodig. Relatief gezien toch niet veel aan de hand. Wel elk jaar de fietstest doen mevrouw Huppeldepup. Nieuwe coronorascopiën zijn voorlopig niet nodig. U kunt volgende week op reis, en woensdag weer gewoon naar uw werk.
De rest van die maandag verdronk ze de contrastvloeistof en haar teleurstelling in liters water. Toch wat down viel ze in die avond slaap in eigen bed en droomde chaotisch.
De nacht was fris, en verkwikt ontwaakte ze door de ochtendzon. De herfst hing voor het eerst in de lucht, vol beloftes na de hete droge zomer. Haar eerste gedachte op de eerste dag van de rest van haar leven was : “Vanaf nu telt alles”. Dat was waar het om ging. De drijfveer van de toekomst, het beschermende vernis van het verleden, de motor van het dagelijks leven. De lijfspreuk tegen de angst de paniek, de zwarte flarden. De therapie voor vrolijkheid en nog wat armenvol geluk.
Zonder originaliteit gaf het de essentie aan van hoe het verder moest.
A partir de maintenant tout compte.
Zuid Frankrijk, 10 augustus 2015.
