Ik dacht aan de vluchtelingen onder lappen plastic in noodweer aan de Franse grens. Ze mogen het land niet in.
En ik dacht: de grenzen moeten open overal. Zelfs al willen een heleboel mensen dat niet. Het kan niet anders. Het gaat om mensen uit landen in oorlog, onder bezetting. Vluchtelingen.
Vluchtelingen vang je op. Geef je eten. Hebben hulp nodig. Om te overleven, ver van huis en haard. Van hun vaderland en herinneringen.
Ze komen niet voor de lol. Ze ontvluchten de dood, een onverdraaglijk dagelijks leven.
En ik dacht: wat maakt een land een groot land, een volk een groot volk. Kan iemand gelukkig leven in een land dat z’n grenzen sluit omdat we denken niet te kunnen delen. Natuurlijk zijn we bang voor het leed van de vreemdeling. We hebben liever leuke dingen.
Wij hebben al jaren geen echte oorlog meer gehad. We gooien kliekjes in de vuilnisbak. Velen onder ons hebben warme truien en woningen en vaak een auto. Soms wel twee.
We twitteren over onrechtvaardigheid in vreemde landen. Virtueel zijn we onbaatzuchtig. Altruïsten tot in de vingertoppen op onze keyborden.
Maar de grenzen moeten dicht. Er dreigt gevaar.
De stroom zal nog lang aanhouden. Er zijn mensen in levensgevaar. Vluchtelingen. Net als vroeger in de oorlog.
