Vaak lijkt het mij dat er kreukels en plooien in de tijd zitten.
Het zelfde geld voor de geschiedenis. Als of die hapert en niet anders kan dan om de pakweg 100 jaar in herhaling te vallen.
Als een grote golf in de branding die omrolt tegen het strand en terug glijdt in de zee van domme woorden en daden die de mens eigen zijn.
Als een film die terug haakt op eerder getoonde sombere momenten; om ze nog eens extra onder de aandacht te brengen, of juist niet. Banaliserend.
De plooien, kreukels en golven, die ik echt als zodanig ervaar, zijn in wezen slechts de symptomen van de onmogelijke aard van denken en handelen van de mensheid in wat heet: de samenleving.
Kort van geheugen, meer dan bewust van zichzelf, met weerzin voor de ander.
Meer dan 2000 jaar geleden schreven filosofen dingen die nog steeds het denken waard zijn. Hun geschreven gedachtes bleven actueel, en hun geschriften werden bestudeerd. De westerse samenleving stond op uit de barbaarse middeleeuwen, via renaissance en verlichting. Op een dag werden de mensenrechten formeel opgetekend als spelregels voor de wereld.
En toch, ondanks dat alles blijven er vetes, de haat en en het racisme. Wie lukt het altruïst te zijn en tolerant.
We trekken overal in de wereld de schoten aan en stuiven voort strak aan de wind. Tot we met de grote golf op het strand gesmeten worden en schipbreuk lijden.
Voor de overlevenden volgt dan een tijd van rust en bezinning, van berouw en beloftes en hoop.Tot dat….
